Jakie są założenia stałe w funkcji eksportu netto?
Eksport netto to różnica między całkowitą wartością eksportu i importu w danym kraju. Na przykład, jeśli małe firmy w amerykańskiej gospodarce eksportują 5 milionów dolarów na produkty rolne, a lokalni mieszkańcy importują 2 miliony dolarów z zagranicznych przedsiębiorstw, eksport netto wyniesie 3 miliony dolarów. Funkcja eksportu netto jest często wykorzystywana do oszacowania krajowego popytu na towary wytwarzane przez przedsiębiorstwa w ramach gospodarki.
Inflacja
Inflacja jest jednym z czynników utrzymywanych na stałym poziomie w funkcji eksportu netto. Jest to ogólny wzrost poziomu cen w gospodarce. Inflacja może zawyżać wartość towarów wytwarzanych przez przedsiębiorstwa w gospodarce. Na przykład spadek wartości krajowej waluty może spowodować, że firmy będą prosić o więcej dolarów za tę samą ilość produktu. Jeśli inflacja wyniesie 10 procent, eksport 5 milionów produktów rolniczych będzie teraz zgłaszany jako 5, 5 miliona USD.
Kurs wymiany
Kurs wymiany jest wartością waluty krajowej w przeliczeniu na inną walutę obcą. Funkcja eksportu netto utrzymuje stałe różnice kursowe między dwoma krajami. W przeciwnym razie wartość eksportu i importu między przedsiębiorstwami a konsumentami miałaby dużą rozbieżność w porównaniu z różnymi walutami lokalnymi. Na przykład, jeśli kurs wymiany dolar-jen byłby 2 jenów do dolara, wartość importu USA może być zaniżona ze względu na tańszy jen.
Zagraniczny dochód
Rosnące dochody w obcym kraju zmienią funkcję eksportu netto. Jeżeli cudzoziemscy mieszkańcy czują się bogatsi, mogą żądać więcej produktów od rolników w USA lub więcej towarów od małych firm. W niektórych przypadkach spowoduje to, że lokalne firmy amerykańskie zwiększą produkcję, aby zaspokoić popyt zagraniczny. Jednakże korzyść uzyskana przez jeden kraj eksportujący w stosunku do drugiego może wciąż być taka sama, jeżeli bogatszy zagraniczny kraj zwiększa import na całym świecie.
Ograniczenia handlowe
Ograniczenia handlu, takie jak kontyngenty importowe, zwykle nie są stosowane do funkcji eksportu netto. Przydziały ograniczają ilość towarów i usług, które kraje mogą ze sobą negocjować. Uniemożliwia to zagranicznym konsumentom interakcję z krajowymi przedsiębiorstwami lub krajowymi konsumentami w celu zakupu od zagranicznych przedsiębiorstw. Zmniejszyłoby to produkcję wytwarzaną przez lokalne przedsiębiorstwa w całej gospodarce, w tym w krajach zagranicznych.