Jakie są różnice między pionowym i poziomym zarządzaniem strategicznym?

Zrozumienie teorii przywództwa i ich wpływu na hierarchiczną strukturę organizacji pomaga kierownictwu w opracowaniu przydatnych narzędzi do budowania i wzmacniania zespołów. Strategie pionowe bardzo przypominają piramidy na wykresach organizacyjnych, podczas gdy strategie horyzontalne eliminują wiele ról pośrednich. Jednak to nie tylko struktura decyduje o tym, w jaki sposób zarządzanie strategiczne wykorzystuje każdą metodę.

Różnica między poziomą a pionową

Podstawową różnicą pomiędzy strukturą poziomą a pionową jest to, kto podejmuje decyzje. W strukturze pionowej decyzje podejmowane są na szczycie i przepływają od pierwszego do średniego zarządzania, następnie do przełożonych, a ostatecznie do pracowników. W strukturze poziomej pracownicy mają swobodę w podejmowaniu decyzji na własną rękę, zazwyczaj w oparciu o wytyczne firmy. Tylko krytyczne decyzje wymagają zarządzania wyższego szczebla, aby wkroczyć i podejmować decyzje.

W praktyce, pionowa struktura organizacyjna dobrze wpływa na autokratyczny styl przywództwa, w którym szefowie ustalają reguły i wydają polecenia, a pracownicy powinni wykonywać te zlecenia. Zasadniczo "szef wie najlepiej" dla firmy w tym scenariuszu. Horyzontalna struktura znacznie lepiej pasuje do wizjonerskiego lidera, w którym szef chce, aby pracownicy znaleźli najlepsze sposoby na zrealizowanie wizji i misji firmy. W tym scenariuszu szef uważa, że ​​pracownicy są w stanie pomagać w zwiększaniu wydajności, kreatywności i innowacyjności, gdy mają możliwość podejmowania decyzji na poziomie lokalnym.

Horyzontalny model biznesowy

Poziomy model ma na celu ułatwienie współpracy i pracy zespołowej. Decyzje operacyjne często podejmują operatorzy. Na przykład przedstawiciel handlowy może oferować określone rabaty bez zgody na sprzedaż. Może to wpłynąć na jego prowizję, ale może podjąć tę decyzję bez zatwierdzenia wyższego kierownictwa.

Innym przykładem może być firma z wieloma assemblerami. Firma wybierająca integrację poziomą pozwala każdemu z asemblerów stworzyć własne aranżacje. W przeciwieństwie do integracji pionowej, gdzie każda aranżacja jest wstępnie zdefiniowana przez menedżerów i kierownictwo, a asemblery nie dodają żadnej kreatywności procesowi.

Komunikacja w poziomym modelu biznesowym przepływa bezpośrednio do osób, które potrzebują informacji, a nie do łańcucha dowodzenia, aby później zostać redystrybuowane do innych szefów departamentów. Ten przepływ przyspiesza przekazywanie informacji i zmniejsza wymagania transakcyjne związane z zarządzaniem wyższego poziomu.

Pionowy model rozszerzenia

Organizacja może funkcjonować jako poziomy model biznesowy i nadal prowadzić pionową ekspansję. Ekspansja pionowa ma miejsce, gdy firma otwiera kanały operacyjne i dystrybucyjne dla nowego rodzaju produktu lub usługi. Rozwija się od standardowych produktów.

Dobrym przykładem pionowej ekspansji jest sytuacja, w której Apple wkroczył do telekomunikacji wraz z rozwojem iPhone'a. Firma komputerowa dodała pion, który ostatecznie zrewolucjonizował cały przemysł technologii i telekomunikacji. Podczas gdy ogólna struktura firmy jest liderem w każdej branży, podstawowa metoda zarządzania w działach pozostaje w poziomie, aby inspirować nowe kreatywne innowacje, z których wiele przenosi się z działów pionowych - na przykład aplikacja iPhone staje się zintegrowana z platformą operacyjną Maca komputery.

Korekty przywództwa

Menedżerowie biznesowi muszą zrozumieć, w jaki sposób zespoły reagują na różne struktury. Pod koniec dnia pracownicy nie mogą prowadzić firmy, więc kiedy lider pozwala na podejmowanie zbyt wielu decyzji w operacjach na poziomie podstawowym, ryzyko polega na tym, że firma rezygnuje z wypełniania swojej misji i wizji. Kiedy liderzy są nadmiernie zorientowani na zadania, kontrolując wszystko od biura wykonawczego, może to być demoralizujące i mało inspirujące dla pracowników.

Lewą dla liderów jest ustalenie jasnej misji i wizji firmy oraz upewnienie się, że wszyscy w organizacji rozumieją ją i wierzą w nią. Następnie lider musi strategicznie delegować, ustalać parametry i umożliwiać podejmowanie decyzji na różnych poziomach niezależnie.