Historia federalnego zatrudnienia

Rząd Stanów Zjednoczonych zatrudnia ludzi, odkąd pieniądze zostały po raz pierwszy przywłaszczone do Armii Kontynentalnej 14 czerwca 1775 roku. Od tych początków wojny rewolucyjnej zatrudnienie federalne miało długą i zróżnicowaną historię.

Przed Konstytucją

Zgodnie z artykułami Konfederacji zatrudnienie federalne było ograniczone, ponieważ nowy rząd federalny nie mógł bezpośrednio opodatkować, a jedynie żądać pieniędzy od państw. Armia Kontynentalna została rozwiązana w 1783 r., A kraj prawie stał się niewypłacalny, dopóki Konstytucja nie zastąpiła Statutu Konfederacji w 1787 r.

Wczesna polityka

Artykuł 1 ust. 8 Konstytucji określa, jakie pieniądze Kongres może mieć. Jednak pierwszy skarbnik Stanów Zjednoczonych, Alexander Hamilton, przedstawił w Federalist Papers szeroką interpretację Artykułu 1, Sekcji 8, którą podążyło wielu wczesnych prezydentów. Mimo to, zatrudnienie rządu było ograniczone w porównaniu do dnia dzisiejszego, a wydatki pozostały na poziomie około 5 procent produktu krajowego brutto USA.

Nowa umowa

Wydatki publiczne były w dużej mierze ograniczone do projektów publicznych i wydatków wojskowych od początku obowiązywania Konstytucji do Wielkiego Kryzysu, przy utrzymaniu wydatków na stosunkowo wysokim poziomie, z wyjątkiem okresów w czasie wojny secesyjnej i I wojny światowej. Aby przywrócić zatrudnienie w okresie Wielkiego Kryzysu Depresja, prezydent Roosevelt ustanowił tzw. Nowy Ład, który był zbiorem wysiłków zmierzających do zmniejszenia bezrobocia.

II wojna światowa

Wydatki prezydenta Roosevelta trwały od Wielkiego Kryzysu do II wojny światowej. Po śmierci Roosevelta i zakończeniu wojny długi z wojny zaczęły się opłacać. Zadłużenie USA osiągnęło najwyższy poziom w porównaniu do PKB, kiedy wyniosło 120 proc. PKB.

Nowoczesny dzień

Dzisiaj, pięć milionów ludzi jest zatrudnionych przez Kongres, federalny system sądownictwa i wiele agencji, które zgłaszają jeden lub więcej z 15 funkcjonariuszy gabinetu, którzy z kolei podlegają prezydentowi.