Co spowodowało boom branży reklamowej w latach pięćdziesiątych?

Lata 50. można by nazwać wymarzoną dekadą reklamodawcy. Druga wojna światowa się skończyła. Powojenna gospodarka odbiła się. Dobrobyt wydawał się pewny. Amerykanie byli gotowi na kupno domów, samochodów, ubrań i produktów, aby potwierdzić ich spokojny styl życia. A reklamodawcy chętnie sprzedawali towary. Tym razem mieli mocniejsze narzędzie niż reklamy drukowane: telewizja.

Kultura lat 50. XX wieku

Reklama narastała w latach pięćdziesiątych ze względu na kulturę amerykańską w tym czasie i masowy zasięg telewizji. Konsumpcja konsumpcji osiągnęła najwyższy poziom w historii, pisze William H. Young w swojej książce "The 1950s - American Popular Culture through History". Koniec drugiej wojny światowej zasygnalizował koniec opartej na oszczędzaniu świadomości, którą Amerykanie utrzymywali od czasów Wielkiego Kryzysu. Towary, już nie tak rzadkie, jak podczas wojny, wpadały na rynek. Kredyt był łatwy. Zakupy mogą być dokonywane w "czasie". A reklamodawcy nieustannie nalegali, aby konsumenci "kupowali, kupowali, kupowali" - pisze Young. Konsumenci czuli się bliżej American Dream niż w poprzednich dekadach.

Reklama telewizyjna

Reklamodawcy zobaczyli potencjalną kopalnię złota, gdy zadebiutowała w 1941 roku telewizja. Telewizja miała dźwięk i ruch. Natomiast reklamy drukowane były dwuwymiarowe i statyczne. Reklamodawcy rozpoczęli powolną wędrówkę do telewizji na początku lat 50. XX wieku. Główną wadą były koszty reklamy; sponsorzy wydali od 10 000 do 20 000 USD na jednominutowe spoty - 10 razy więcej niż w przypadku reklam radiowych. Reklamodawcy zaczęli ograniczać reklamy telewizyjne do 30 sekund, aby zaoszczędzić pieniądze. Przynęta nowego medium i potencjał bogactwa ostatecznie pokonały cenę. W 1951 r. Telewizja zarabiała 41 milionów dolarów na reklamie, co stanowi niewielką fortunę dzięki dzisiejszym wielomiliardowym liczbom. Zaledwie dwa lata później liczba ta wzrosła do 336 milionów dolarów. W połowie lat 50. Ameryka miała centrum elektroniczne. Do 1959 r. Reklamy telewizyjne mogły dotrzeć do 90 procent wszystkich amerykańskich gospodarstw domowych, jedynego medium o takiej możliwości.

Program Powerbrokers

Telewizja stała się pierwszym nośnikiem, którego głównym celem było sprzedawanie produktów. Treść programu była drugorzędna, w przeciwieństwie do radia. Agencje reklamowe pomogły klientom, sponsorującym telewizję, wybrać programy, które emitowały i decydowały o zawartości. Sponsor może odmówić wpuszczenia auta konkurencyjnego producenta samochodu na scenę lub pozwolić aktorowi palić cygara, jeśli sponsor sprzedał papierosy. Kontrola reklamodawców nad programami telewizyjnymi doprowadziła ostatecznie do roszczeń związanych z oszustwami. Quiz-show śledczy zaowocował oskarżeniami przeciwko producentom, zmuszając kierownictwo sieci telewizyjnej do wkroczenia i przejęcia produkcji programu. Pod koniec dekady reklamodawcy zostali zmuszeni do kupowania czasu antenowego.

Produkty lat pięćdziesiątych

Produkty sprzedawane w telewizji określały lata 50-te. W kablach radiowych dominowały reklamy detergentów, urządzeń kuchennych, kolacji telewizyjnych i samochodów z dużymi oknami. Reklamodawcy zwiększyli możliwości działania telewizji dzięki animacji. Ajax Cleanser's pixies i marszowe świece zapłonowe i kiełbaski pojawiły się we wczesnych reklamach z lat 50. XX wieku. Animowane postacie takie jak Speedy Alka-Seltzer, Gillette's Sharpie the papuga, Mr. Clean i Jolly Green Giant zabawiły telewidzów w późniejszych reklamach. Branża reklamowa popchnęła poparcie gwiazdorskie; Loretta Young niezauważalnie promowała detergent, Lucille Ball i Desi Arnaz palili papierosy swojego sponsora, a Frank Sinatra śpiewał o szamponie. Popularni kowboje telewizyjni wyszli z bohaterem, aby przyrządzić płatki śniadaniowe i inne produkty młodzieżowe. Reklamodawcy zaczęli emitować reklamy piwa podczas transmisji sportowych. Symboliczny Clydesdales Budweisera pojawił się po raz pierwszy w reklamach lat 50. i można go dziś oglądać w reklamach świątecznych i Super Bowl.