Co się dzieje w hiperinflacji?

Wiele błędnych hiperinflacji jest oznaką lepszych niż dobrych czasów; W końcu, jeśli inflacja ma miejsce w dynamicznie rozwijającej się gospodarce, to hiperinflacja musi oznaczać, że kraj radzi sobie naprawdę dobrze. To wrażenie jest złe. Hiperinflacja występuje w trakcie lub po recesji lub depresji i nie przynosi pozytywnych zmian w gospodarce kraju.

Definicja

Pierwsze poważne badanie hiperinflacji, napisane przez Phillipa Cagana w 1956 r., Nosiło nazwę "The Monetary Dynamics of Hyperinflation". Stwierdził, że hiperinflacja ma miejsce, gdy stopa inflacji przekracza 50 procent w danym miesiącu, ale spada poniżej 50 procent w tym samym miesiącu i utrzymuje się przez rok lub dłużej. Inne dowody na hiperinflację obejmują osoby przekazujące swoje bogactwo na aktywa niepieniężne lub bezpieczniejszą walutę obcą i skumulowaną inflację w okresie trzech lat, które przekraczają lub przekraczają 100 procent.

Różnica między hiperinflacją a inflacją

W okresach hiperinflacji, prawie zawsze po zakończeniu recesji lub depresji, społeczeństwo straciło wiarę w rząd i walutę. Popyt jest niski, a firmy podnoszą ceny, aby utrzymać wcześniejsze wartości dolara.

Inflacja występuje, gdy stopa bezrobocia jest niska, przepływy kredytowe swobodnie, a dochody do dyspozycji są wysokie, co zachęca firmy do produkowania większej ilości i zatrudniania większej liczby osób. Koszty produkcji rosną, co powoduje wzrost cen, aby nadążyć za popytem.

Znaki

Ekonomiści nauczyli się oznaki zbliżającej się hiperinflacji. Znak obejmuje rząd skupujący większość własnych obligacji skarbowych, podczas gdy zakupy sektora prywatnego dramatycznie się zmniejszają; zagraniczne kraje zaczynają sprzedawać obligacje skarbowe, stopy procentowe Rezerwy Federalnej stale utrzymują się na poziomie zerowym lub zerowym, a budżet federalny nie może być zrównoważony z powodu nadmiernych spłat odsetek wobec zagranicznych pożyczkodawców.

Ilościowe łagodzenie

Rządy stosują luzowanie ilościowe, aby uniknąć hiperinflacji. Jest to zasadniczo duży napływ gotówki do systemu monetarnego przez banki centralne w celu utrzymania płynności i spieniężenia długu. Łagodzenie ilościowe nie wymaga żadnego wsparcia walutowego - wystarczy zlecenie wydrukowania pieniędzy. Efektem ubocznym i przewidywalną konsekwencją luzowania ilościowego jest deprecjacja waluty.