Przykłady modelu SMCR

Model SMCR reprezentuje proces i zjawisko komunikacji. Akronim oznacza źródło, komunikat, kanał i odbiornik, a teoria określa różne składniki, które stanowią efekt netto komunikacji. Publikacja z 1949 roku "The Mathematical Theory of Communication" po raz pierwszy zaproponowała tę teorię komunikacji i ukuła termin "model SMCR".

Definiowanie komponentów

Patrząc na sekwencję w modelu SMCR, można zidentyfikować podstawowe struktury współczesnej percepcji komunikacji. Źródło określa, skąd pochodzą informacje, źródło komunikacji. Wiadomość jest zaszyfrowaną informacją dostarczoną przez źródło. Kanał jest zatem medium transmisji ze źródła do odbiornika, a odbiorca jest końcowym odbiorcą informacji.

Przerwy w komunikacji

Istnieje kilka różnych metod, w których zakłócenia kompensują tę sekwencję komponentów i stanowią wyzwanie dla procesu komunikacji. Utrata i zniekształcenie to dwa typowe przykłady zakłóceń. Na przykład zakłócenia mogą być spowodowane przez osobę o mniej niż doskonałych umiejętnościach komunikacyjnych. W tym przypadku źródło nie wyraża w odpowiedni sposób uczucia lub idei. Innym źródłem nieadekwatności w komunikacji jest skończony aspekt samego języka. Ponieważ uczucia i myśli mogą łatwo przewyższyć wyrażenia dostępne za pośrednictwem języka, uczucia i myśli często nie otrzymują dokładnej reprezentacji.

Jeden model SMCR wśród wielu

Model SMCR jest powszechną formą komunikacji sekwencyjnej, a inne popularne modele komunikacji zazwyczaj wykorzystują te same techniki sekwencjonowania. Na przykład David Berlo zaproponował pięciostopniowy proces komunikacji w 1960 roku. Harold Lasswell podobnie opracował model komunikacji, który rozpoznaje tę samą kolejność komunikacji, co model SMCR.

Wczesna teoria komunikacji

Pisząc tysiące lat temu, Arystoteles określił retorykę komunikacyjną i zdefiniował trzy podstawowe aspekty całej komunikacji: mówcę, podmiot i osobę, do której się zwraca. Arystoteles ustalił, że w rzeczywistości ostatnia część, osoba zaadresowana, faktycznie określa znaczenie mowy lub innych form komunikacji. Według Arystotelesa interpretacja tej osoby ostatecznie określa, co oznacza komunikacja. To właśnie ta osoba, na ostatnim etapie procesu komunikacji, decyduje również, czy komunikacja w ogóle zaszła. Podobnie jak w przypadku nowszych modeli komunikacji, wczesna teoria Arystotelesa potwierdza wszystkie cztery elementy modelu SMCR.